DE psycholoog wordt
NIET terugbetaald, mevrouw de minister.
Laten we duidelijk
zijn. Enkel een eerstelijnspsycholoog verbonden aan een zorgnetwerk komt in
aanmerking voor die terugbetaalde sessies maar onder strikte voorwaarden:
1. Enkel op voorschrift van de arts
2. je moet volwassen zijn en liefst nog aan het werk (geen kinderen)
3. met een ‘matige psychische aandoening’
4. en het moet snel gaan.
Wat men met matige
psychische aandoeningen bedoelt, blijft eerder vaag. “Een ‘matige’ depressie,
alcoholverslaving of angststoornis” komen alvast in aanmerking. Ten minste dat
lezen we in een artikel van De Standaard 25 februari (De Block: ‘Terugbetaling
bezoek psycholoog niet meer aanpassen’, van Jonas Mayeur). Een alcoholverslaving
kan dus matig zijn en een echte depressie wordt niet behandeld. Ik vrees dat
matig betekent dat je nog aan het werk kan en dit liefst zo snel mogelijk.
Via de pers laat de
minister weten dat de psychologen niet in dat systeem wensen te stappen. Ze
wijst met een vermanende vinger naar die schurken die het voorziene ereloon te
karig vinden. Ze aarzelt niet om ons af te schilderen als een bende (geld-)wolven
die de mensen, haar kiezers, in de steek laten.
Ze draait moedwillig
alles om en steekt het fiasco van haar onhandig en krap gebudgetteerd initiatief
op de psycholoog die het metier teloor
ziet gaan.
De minister wenst
helemaal niet veel geld uit te geven aan psychologische hulp; met pillen heeft
ze minder problemen. En passant parkeert ze de psychologie als paramedisch
beroep (cf. kinesist).
Dat ze eerder
respectloos omgaat met de psychologen verbaast ons niet. Het vakmanschap gaat
verloren aan die snelle-hap-psychologie waar het kleine budget naar toe gaat.
En dat wat de meeste
ergernis wekt, is dat ze helemaal niet is begaan met al diegene die werkelijk
gebaat zijn met een terugbetaalde psycholoog!
Dus reageerde ik op
facebook (post 25 februari):
Waarom psychologen
niet wensen in te tekenen op het voorstel van de eerstelijnspsycholoog van de
minister. @DeBlock @terugbetalingpsycholoog @psycholoog
Men laat uitschijnen
dat de psychologen niet wensen in te tekenen omdat de verloning te laag is.
Maar dat is een bijkomstige reden. De weigering vertrekt van de pertinente
keuze voor de mens die werkelijk psychologische zorg nodig heeft.
Het systeem dat de
minister voorstelt, is niet meer dan een doekje voor het bloeden.
Daarenboven installeert
de minister meerdere drempels t.a.v. echte psychische hulp.
1.
De
minister geeft aan de arts de expertise om door te verwijzen (d.i. het
inschatten van de PSYCHOLOGISCHE problematiek) dat is nu net wat een eerstelijns
psycholoog toch zelf zou moeten doen na 5 jaren studie en nog eens min. 5 jaar
ervaring. Opmerking: De arts wordt “poortwachter’ van het systeem en dient zich
aan quota te houden. Ee zal weinig ruimte zijn voor een brede welwillende
interpretatie (elektronische dossiers houden alles bij).
2.
4 sessies
en dan een adviserende psy die het patiëntendossier kritisch bekijkt en
eventueel nog 4 sessies toestaat. Dat is dan de derde die gluurt in je
intimiteit.
3.
Alle
mensen die echt hulp nodig hebben en vaak de therapie niet meer kunnen betalen,
krijgen geen hulp! De vervangingsinkomens werden degressief (worden kleiner en soms
onleefbaar naargelang de duur van ziekteverlof – maar de hulp kan je dan al lang
niet meer betalen). Hulp voor kwetsbaren en chronische problematieken is er al
helemaal niet. Niet de psychologen maar de ministers laten de zwaksten in de steek.
4.
Enkel het
snelle fiksen en je (terug) aan het werk krijgen, heeft in dit systeem zijn
plaats. De eerder gênant lage verloning voor de eerstelijns psycholoog staat in
schril contrast t.a.v. de loopbaancoach die bijna drie keer zo veel verdient en
dit na 7 dagen opleiding.
De weigering van de
psychologen om in dit zorgnet-systeem te stappen is dan ook een keuze voor de
lijdende medemens en niet voor de eigen portemonnee zoals zo vaak wordt
voorgesteld.
Omdat een en ander
reeds leefde bij een rist bezorgde psychologen, geraakten enkele reacties tot
bij De Standaard (met dank aan collega Wouter Mareels). Na een kleine twaalf
minuten telefoneren en met de belofte van de journalist vooral bovenstaande
informatie te gebruiken, legde ik de telefoon neer.
Enkele uren later
verscheen dat artikel geschreven door ‘pvm’ die erin slaagt me onvolledig en
zelfs verkeerd te citeren (dat kunt u nu zelf nalezen). Zucht!
(Het is eens een
andere stem dan die beroepsvereniging op twee stoelen zit: die van de federale
raad voor de geestelijke gezondheidsberoepen die vol professoren zit en die van
de psychologen die het elke dag moeten waar maken.)
Uw psycholoog tekende
alvast niet in. Zij of hij is begaan met wie u werkelijk bent.
Ik vrees dat we het
tij niet kunnen keren. Misschien geeft een andere minister de eerstelijnspsycholoog
wat opslag, maar kinderen, jongeren, kwetsbaren, mensen die niet gebaat zijn
met een quick fix, blijven zich “blauw betalen” – zoals het eerste artikel
fijntjes stelde. Maar dat ligt niet aan de psycholoog. Het is de minister die
deze lijn uitzette en het welzijnsdenken dat uw leven en geluk door een strikte
kosten-baten-bril beziet: wat brengt uw geluk ons op?
We moeten uit alles
wat er waait besluiten:
DE psycholoog wordt niet terugbetaald, en de
minister is dat ook niet van plan.
Philippe
