Blog Image

Philippe Grisar

Blog

... omdat iedereen anders is ...

De psychologie verliest ‘autonomie’

weetjes Posted on 11 jun, 2019 13:01:54

Psycholoog en de niet zo onschuldige amputatie
van diens autonomie

De
overheid (of wie weet welke usurperende groep?) neemt steeds meer controle op
het nu welomschreven en beschermde – oh ironie – beroep psycholoog. Altoos verengt
de definitie psycholoog in wat mag en wat niet; en ondertussen hield de
psychotherapie min of meer op met te bestaan want daarvoor vindt men alsnog geen
welomschreven wetten.

Een minister
van volksgezondheid opperde dat de psychoog zou terugbetaald worden – niet de
therapeut. Logos, weet je wel, betekent ‘het kennen’ en ‘de gesystematiseerde
kennis’. Therapie of therapeúo (θεραπεύω) wil zoveel zeggen als ‘het zorgen
dragen voor’. Dat is een wereld van verschil, een heel ander discours.

Onlangs
verdween ook de ‘autonomie’ van de psycholoog uit de wet. Zo komen we steeds
dichter bij de para-medicus-psycholoog die slechts op voorschrift van een arts
handelen kan. Goed, het geldt voorlopig nog voor diegenen die een beetje
terugbetaling wensen. Want nu reeds vallen zij die van goedkope tarieven kunnen
genieten, in welomschreven categorieën ingeschaald door een arts met een eenvoudige
vragenlijst: symptomen opgelijst tot een nette quasi medische diagnose. De
kanker op kamer 4, de burn-out van 14u30?

Dat
de psychologie nooit in een (één) ‘wetenschap’ te vatten valt en dat diens
praktijk met de mensen een-voor-een zich nauwelijks in regels laat gieten,
lijkt vele wetgevers nog niet opgevallen – of juist wel en voelen ze dat het de
goede orde verstoort.

Het
is net de beweeglijkheid van het studiegebied en de veelzijdigheid ervan dat om
bescherming vraagt: autonomie.
Doorgaans behoedt een vakgebied zichzelf voor
‘charlatans’ en leidt het zelf de psychologen (en/of psychotherapeuten) tot
goede bekwame vakmensen op. Altijd bezig met de mensen in hun singuliere zijn, hun
verwarrend genot of wringende pijn.
Altijd dat bricoleren aan en met de theorieën; de best mogelijke praxis distilleren
voor het met de tijd veranderlijke publiek.

Het
lijkt erop dat die beweeglijkheid/veelzijdigheid nu geordend moet en in strakke
banen geleid: zorgpaden als enige waarheid voor een subject? Of, knecht men het
werk van die weerbarstige psy-wetenschappen en tegelijk het meest intieme en
ongrijpbare van het menszijn? Het argument charlatan of ‘niet-wetenschappelijk’
blijft een stok waarmee men iedereen kan slaan. Definieer ‘wetenschappelijk’
naar eigen goeddunken en bewijs zo dat het enige-ware-zorgpad werkt en al de
rest is kwak. Bestuurders wensen wetten zonder praktische bezwaren.

De
psyche, helaas, blijft ongrijpbaar en stuurt altijd het leven en goed (budgettair)
bestuur in de war. In wat voor vorm een staat de burger ook kneedt, geen mens
wordt automaat, geen staat Utopia.

Nu haalt
men langzaam de psyche uit de wetgeving door deze zo medisch-wetenschappelijk
(lees ook: kosten-baten) mogelijk te formuleren. Zo blijft er enkel nog de nous
(de geest, het intellect, het mentale) waarin iedereen verantwoordelijkheid
heeft over zichzelf: de maakbare voor zichzelf verantwoordelijke burger. Dat
lijkt handig maar is niet meer dan de utilitaire utopie waar alles netjes
geordend in positieve gezondheidswebben tot geluk zou moeten leiden?

Dus onlangs
schrapte de wetgever de autonomie van het beroep psycholoog. Handig want dat
sloot meteen alle psychotherapeuten uit die tot voorheen netjes nog onder het
waakzame oog van de psycholoog zouden mogen werken. Dag collegae
psychotherapeuten die geen psycholoog, orthopedagoog of arts zijn. Vele van hen
hebben goede en gedegen opleidingen en bakken ervaring maar nu staan ze weer
aan de deur van het zogezegde professionalisme. De psychologen beschermen
zichzelf en snijden meteen in eigen vlees – overlangs een slagader.

Auto-nomie
schrappen is meer dan charlatans weren.
Autonomie
schrappen, is stellen (niet ongewild) dat enkel door de staat gecontroleerde beoefenaars
van de nous-ologie mogen handelen (kosten-baten liefst voor zelfgestuurde
burgers in het arbeidscircuit). De eerstelijnspsycholoog handelt nu reeds op
voorschrift. En wenst die meer consultaties voor zijn klant dan moet die het
werk en het intieme van zijn klant laten valideren door een adviserend
psychiater. Controle? Check! Goed bestuur voor de grootste gemene deler?

Had
men maar de autonomie bij de diverse scholen gelaten dan was er diversiteit en
keuze. Maar er klinkt steeds weer: “Het kan niet anders!” Hoezo, voorheen liep
het best goed? En diegenen die echt terugbetaling kunnen gebruiken, krijgen het
in het nieuwe systeem toch weeral niets. Charlatans! Wie?

Waar
gaan we nu naar toe? Verbannen we binnenkort de scholen tot universitaire
wetenschappelijke laboratoria en labelen we diegene die niet meestappen tot
charlatans? Laat ons voorzichtig zijn met dat schrappen en het uniformeren van
de psychische zorg.

Ten
slotte zijn die scholen niet alleen de bewakers van de professie en de kuur maar
ook uitvinders van de psychologie en de psychotherapie van de toekomst. Ze zijn
niet, dames en heren van de wet, collegae, de hoeders van het burgerschap.

Autonomie
– oh ironie?

Dit
soort wetten van de goede orde lijken de psychologie te verwarren met de psychotherapie.
Zorg wordt weten hoe gelukkig-zijn moet. (En terloops verknecht men het vak –
voor een vuistvol dollars, aan een systeem.)

Zou
de psychotherapie (psychologie?) nu net niet de beweeglijkheid of autonomie moeten
teruggeven aan diegenen die vastliepen i.p.v. diegenen die beweeglijk zijn,
terug vast te zetten, heteronoom (in een dubieus geluk van een job bijvoorbeeld)?

Een beetje zorg kan
toch geen kwaad ook voor ons eigen vakgebied. Autonomie is altijd een klein
beetje rebellie, collegae, of zetten we daar ook alles vast?

“Four legs good, two legs bad! Four legs good,
two legs bad!”
geciteerd uit Animal Farm van George Orwell.



terugbetaling van de psycholoog???

weetjes Posted on 25 feb, 2019 21:44:30

DE psycholoog wordt
NIET terugbetaald, mevrouw de minister.

Laten we duidelijk
zijn. Enkel een eerstelijnspsycholoog verbonden aan een zorgnetwerk komt in
aanmerking voor die terugbetaalde sessies maar onder strikte voorwaarden:

1. Enkel op voorschrift van de arts

2. je moet volwassen zijn en liefst nog aan het werk (geen kinderen)

3. met een ‘matige psychische aandoening’

4. en het moet snel gaan.

Wat men met matige
psychische aandoeningen bedoelt, blijft eerder vaag. “Een ‘matige’ depressie,
alcoholverslaving of angststoornis” komen alvast in aanmerking. Ten minste dat
lezen we in een artikel van De Standaard 25 februari (De Block: ‘Terugbetaling
bezoek psycholoog niet meer aanpassen’, van Jonas Mayeur). Een alcoholverslaving
kan dus matig zijn en een echte depressie wordt niet behandeld. Ik vrees dat
matig betekent dat je nog aan het werk kan en dit liefst zo snel mogelijk.

Via de pers laat de
minister weten dat de psychologen niet in dat systeem wensen te stappen. Ze
wijst met een vermanende vinger naar die schurken die het voorziene ereloon te
karig vinden. Ze aarzelt niet om ons af te schilderen als een bende (geld-)wolven
die de mensen, haar kiezers, in de steek laten.

Ze draait moedwillig
alles om
en steekt het fiasco van haar onhandig en krap gebudgetteerd initiatief
op de psycholoog die het metier teloor
ziet gaan.

De minister wenst
helemaal niet veel geld uit te geven aan psychologische hulp; met pillen heeft
ze minder problemen. En passant parkeert ze de psychologie als paramedisch
beroep (cf. kinesist).

Dat ze eerder
respectloos omgaat met de psychologen verbaast ons niet. Het vakmanschap gaat
verloren aan die snelle-hap-psychologie waar het kleine budget naar toe gaat.

En dat wat de meeste
ergernis wekt, is dat ze helemaal niet is begaan met al diegene die werkelijk
gebaat zijn met een terugbetaalde psycholoog!

Dus reageerde ik op
facebook (post 25 februari)
:

Waarom psychologen
niet wensen in te tekenen op het voorstel van de eerstelijnspsycholoog van de
minister. @DeBlock @terugbetalingpsycholoog @psycholoog

Men laat uitschijnen
dat de psychologen niet wensen in te tekenen omdat de verloning te laag is.
Maar dat is een bijkomstige reden. De weigering vertrekt van de pertinente
keuze voor de mens die werkelijk psychologische zorg nodig heeft.

Het systeem dat de
minister voorstelt, is niet meer dan een doekje voor het bloeden.

Daarenboven installeert
de minister meerdere drempels t.a.v. echte psychische hulp.

1.
De
minister geeft aan de arts de expertise om door te verwijzen (d.i. het
inschatten van de PSYCHOLOGISCHE problematiek) dat is nu net wat een eerstelijns
psycholoog toch zelf zou moeten doen na 5 jaren studie en nog eens min. 5 jaar
ervaring. Opmerking: De arts wordt “poortwachter’ van het systeem en dient zich
aan quota te houden. Ee zal weinig ruimte zijn voor een brede welwillende
interpretatie (elektronische dossiers houden alles bij).

2.
4 sessies
en dan een adviserende psy die het patiëntendossier kritisch bekijkt en
eventueel nog 4 sessies toestaat. Dat is dan de derde die gluurt in je
intimiteit.

3.
Alle
mensen die echt hulp nodig hebben en vaak de therapie niet meer kunnen betalen,
krijgen geen hulp! De vervangingsinkomens werden degressief (worden kleiner en soms
onleefbaar naargelang de duur van ziekteverlof – maar de hulp kan je dan al lang
niet meer betalen). Hulp voor kwetsbaren en chronische problematieken is er al
helemaal niet. Niet de psychologen maar de ministers laten de zwaksten in de steek.

4.
Enkel het
snelle fiksen en je (terug) aan het werk krijgen, heeft in dit systeem zijn
plaats. De eerder gênant lage verloning voor de eerstelijns psycholoog staat in
schril contrast t.a.v. de loopbaancoach die bijna drie keer zo veel verdient en
dit na 7 dagen opleiding.

De weigering van de
psychologen om in dit zorgnet-systeem te stappen is dan ook een keuze voor de
lijdende medemens en niet voor de eigen portemonnee zoals zo vaak wordt
voorgesteld.

Omdat een en ander
reeds leefde bij een rist bezorgde psychologen, geraakten enkele reacties tot
bij De Standaard (met dank aan collega Wouter Mareels). Na een kleine twaalf
minuten telefoneren en met de belofte van de journalist vooral bovenstaande
informatie te gebruiken, legde ik de telefoon neer.

Enkele uren later
verscheen dat artikel geschreven door ‘pvm’ die erin slaagt me onvolledig en
zelfs verkeerd te citeren (dat kunt u nu zelf nalezen). Zucht!

(Het is eens een
andere stem dan die beroepsvereniging op twee stoelen zit: die van de federale
raad voor de geestelijke gezondheidsberoepen die vol professoren zit en die van
de psychologen die het elke dag moeten waar maken.)

Uw psycholoog tekende
alvast niet in. Zij of hij is begaan met wie u werkelijk bent.

Ik vrees dat we het
tij niet kunnen keren. Misschien geeft een andere minister de eerstelijnspsycholoog
wat opslag, maar kinderen, jongeren, kwetsbaren, mensen die niet gebaat zijn
met een quick fix, blijven zich “blauw betalen” – zoals het eerste artikel
fijntjes stelde. Maar dat ligt niet aan de psycholoog. Het is de minister die
deze lijn uitzette en het welzijnsdenken dat uw leven en geluk door een strikte
kosten-baten-bril beziet: wat brengt uw geluk ons op?

We moeten uit alles
wat er waait besluiten:

DE psycholoog wordt niet terugbetaald, en de
minister is dat ook niet van plan.

Philippe



on the effects of the talking cure

weetjes Posted on 03 jul, 2018 22:04:12

In the
latest edition Jun 21, 2018, of Psychoanalytic Psychology (APA) published
a remarkable article by Dries Dulsster
et. al. (University Ghent);

Lacanian
talking therapy considered closely: A qualitative study.”

The
researchers found that not therapeutic techniques nor the focus on the initial
symptoms (that brought the patients to analysis) proved to be important to what
the patients themselves reported as a significant
and beneficial change in their life.

“Allowing
patients speech to unfold” and the “attentive listening” of the analyst seemed the
motor of the process of “a surprising reframing”.

“Because of
this, they [the patients] also began to consider their speech and this helped
them to see themselves in a new light. It helped them to reflect on what they
really wanted.” (abstract, my underscore)

The “therapy
‘adapts’ itself to the patient” and not the other way around.

This seems
an important advice towards the idea of what psychotherapy may (or should) offer. Patients did get over
the crisis and most symptoms faded or were relinquished yet the result of the
analysis goes beyond the initial demand for curation.

Further research
is necessary yet these primary results already corroborate the efficacy of the practice
of psychoanalysis (and probably most speech-oriented psychotherapy).

http://psycnet.apa.org/search/display?id=14d7be67-e64b-4a69-86ce-c65430725f69&recordId=1&tab=PA&page=1&display=25&sort=PublicationYearMSSort%20desc,AuthorSort%20asc&sr=1



Evidence en argumenten voor het voorstel van De Block?

weetjes Posted on 11 jun, 2018 22:20:05

Where is the “Evidence” for “Evidence-Based”
Therapy?

… en goedkope psycholoog van de minister van Volksgezondheid De Block?

Een wetenschappelijk artikel met deze titel van Jonathan Shedler fileert
het ‘bewijsmateriaal’ dat korte protocollaire interventies zou moeten promoten
t.o.z. van de langdurige psychotherapeutische behandelingen. (Mad in America bespreekt het artikel)

In het licht van de korte kuur die De Block vooropstelt, doet dit toch
de wenkbrauwen fronsen. De toegang tot de echte hulp wordt verder onmogelijk
gemaakt.

Ongewild wijzen professoren Nady Van Broeck & Ronny Bruffaerts in
een opiniestuk in De Standaard van 11 juni ll. ons op dit euvel:

“De psycholoog focust zich niet op een diagnose, hij mobiliseert
krachten en sterktes van een persoon, zoekt naar andere oplossingen voor
moeilijke situaties en bekijkt samen met de patiënt of kortdurende zorg wel
gepast is en volstaat. Als blijkt dat er nood is aan intensievere en
langduriger psychologische hulp en/of andere zorgverleners, dan kunnen patiënt,
psycholoog en verwijzer daar samen naar op zoek gaan.”

Eigenlijk zeggen ze dat de psycholoog (nadat u reeds uw huisarts
consulteerde) niets meer doet dan de veel beter (terug-)betaalde
loopbaanbegeleider die ook naar je krachten en valkuilen zoekt. Meer nog, de
eerstelijnspsycholoog kijkt samen met de hulpvrager een kortdurende zorg wel
datgene is wat die nodig heeft… Daar zou hij of zij toch net mee begonnen
moeten zijn? Maar naar wie of wat stuur je dan door?

Dat die kortdurende zorg nauwelijks helpt of niet aansluit met wat de
zorgzoeker wenst, lijkt van geen tel. De eerstelijnspsycholoog blijkt dus
gewoon een nieuwe hindernis t.a.v. echte hulp – waarvoor vooralsnog niets is
over beslist.

Het verschil tussen “lichte” en matige” psychologische
stoornissen waarover de professoren schrijven, lezen we niet in “Common
Mental Health Disorder” zoals ons psychologen werd gemaild op 7 juni door
het VVKP. Ondanks de belofte die te lezen staat op de Open-VLD website, zullen
mensen met een echte depressie en alcoholproblematiek nog steeds geen toegang
vinden tot die goedkope psycholoog. Gelukkig voor hen, blijkt het iemand die
zal zeggen… wat u reeds wist: je zal het allemaal zelf moeten betalen.

De professoren hebben dus wel gelijk als ze beginnen met de claim dat
“kortdurende behandelingen door een eerstelijnspsycholoog niet zomaar uit
de lucht [zijn] gegrepen of een gratuite ondergraving van de fundamenten van
ons beroep. De maatregel sluit helemaal aan bij de internationale aanbevelingen
[door wie??] omtrent een getrapt en gelaagd aanbod aan geestelijke
gezondheidszorg.”

Dat is het dus, het is allemaal al beslist.



psychologen terugbetaald???

weetjes Posted on 24 mei, 2018 15:15:27

Het bezoek
aan de psycholoog wordt terugbetaald… ???

Met veel omhaal kondigt minister De Block de terugbetaling van een
psychologische raadpleging aan. Ze vergeet er wel bij te vermelden dat u niet
te veel hulp mag nodig hebben. Populaire stoornissen maar vooral “matige” (sic.
website De Block) “psychische aandoeningen zoals angststoornissen, depressie of
alcoholverslaving sneller een behandeling krijgen”, dixit de website van de
Open VLD. Wat? Alcoholverslaving is een
matige aandoening? En meteen zit in het woord de parallel met het medische
model; ‘aandoening’ lijkt wel een kwalijke ontsteking of een pijnlijke lumbago
waarvoor de arts u welwillend een paramedicus voorschrijft.

In vier (en met toestemming van een adviserende psy mag het acht)
beurten, voorspellen de minister en haar paladijnen van de psychologie uw
geluk. Ik sta al jaren in het vak (master psychologie, psychotherapeut met o.m.
een universitair postgraduaat, vele bijscholingen, congressen, boeken en
artikels gelezen en soms geschreven, onderzoeksgroepen, inter- en supervisies,
discussies en sinds 1990 praktijkervaring) en stel verbaasd vast dat
psychologen je voor een appel en een ei en met de snelheid van een reclameclip weer
op de rails van het geluk kunnen zetten. Van je alcoholverslaving af in 8×45
minuten, je depressie opgelost in dezelfde tijd? Het elixir heruitgevonden? Ok,
sommige angststoornissen verdwijnen snel maar hoe vaak duiken er enkele maanden
later nieuwe symptomen op? In het kansenbeleid raken je kansen al snel uitgeput
maar het is wel door de feiten bewezen (Evidence Based) dat uw symptoom
verdween.

Toegegeven deze quick-fixes werken vaak. Alles werkt altijd voor even,
als je er maar in gelooft (wat de antropoloog Lévy-Strauss reeds in 1949
aantoonde). Helaas voor-lange-tijd vraagt vaak ander werk.

De minister belooft ook een snelle en makkelijk toegang als je maar een
voorschrift hebt. Het lijkt alsof de arts de expertise in huis heeft wie een
psycholoog kan gebruiken. Hoe vaak draait men u niet eerst door de mangel van het
medisch onderzoek voor men besluit dat uw kwaal waarschijnlijk psychologisch
is. Wat niet wegneemt dat de nu reeds
overbevraagde huisarts vaak heel goed aanvoelt wat er fout gaat en gaarne
doorverwijst. Het systeem De Block werpt in weerwil van wat ze zelf beweert
alvast een eerste hindernis op. De tweede hindernis is de idee van de snelle
therapie tenslotte: op-is-op.

Wat moet er gebeuren met jarenlange somberheid, psychische
kwetsbaarheid, autisme of een kind dat iedereen voor raadsels stelt? Jammer
genoeg houdt de minister hier (vooralsnog?) geen rekening mee. Trouwens ze laat
het na om de psychotherapie te erkennen. Waar is het dan werkelijk om te doen?
Heel wat kwetsbare medemensen haken moeilijk aan in het arbeidscircuit. Een
quick-fix helpt hen niet terug te brengen naar die arbeidsmarkt (progressief
loonverlies wel?). Zodoende mogen ze de kosten voor ambulante hulp en opvolging
– hoe zinvol ook – zelf dragen. Of het goedkoper blijkt dan hierin te
investeren? Ach, een pilletje houdt ze wel zoet. Trouwens minister Van
Overtveld stelde voor om de volgende besparing bij voorkeur in de sociale
zekerheid te zoeken (De Zevende Dag, 6/5). Veel geblaat vanwege de minister maar
weinig wol om een warme trui mee te breien. Voor-lange-tijd vraagt ander werk.

Minister De Block toeterde al jaren dat zij de charlatans uit de
psychologische en psychotherapeutische zorg wenste te halen. En zie hoe zij de
psychologen graag wil knechten aan een medische èn economische fabel. Wie zich
laat dresseren mag dansen als een beer op de muziek van protocol. De
complexiteit van het mens-zijn werd handig gereduceerd tot eenvoudig
handelswaar. En zie, de charlatan wordt gelegitimeerd als deze maar het
voorgeschreven product hanteert. Dr. Doxey’s elixir (Lucky Luke, nr. 7, 1955)
werkt ook voor de korte termijn waarop men het Evidence Based handelen meet:
droevig, drinken, blij, geluk(t). En uw geluk, vraagt u zich af? Wel, dat is volgens
de reclame overal te koop… Als je er maar in gelooft. En een pilletje slikken
maakt het allemaal wat draaglijker. Voor-lange-tijd slikken of kies je voor het
andere werk?

Het voorstel van de Block zal weinig zoden aan de dijk zetten. De grote
stroom van psychische moeilijkheden die zowat een derde van de Vlamingen treft
(geestelijkgezondvlaanderen.be/feiten-cijfers) spoelt de schaarse middelen weg.
Met oplapwerk bereikt men nooit een houdbaar resultaat.

Ik stel voor dat ik gewoon mijn werk blijf doen. Dat ik me verder leen
tot het complexe werk dat psychotherapie (of psychoanalyse) heet. Een werk waar
iedereen met een vraag naar hulp welkom is. Soms fikst het werk een probleem
vrij snel, soms ook niet. Een mens is een mens. Ik stel voor dat ik me blijf
bijscholen, verder lees en me steeds blijf bekwamen voorbij het protocol
voorbij de wetenschap die psychologie beweert te zijn. Ik stel voor dat ik mijn
medemens blijf bijstaan, hoe moeilijk diens situatie ook is. Ik stel voor dat
mijn collega’s hetzelfde doen.

De quick-fix van de minister met als slogan Gewoon Doen, fikst enkel de
sociale zekerheid en de arbeidsmarkt, de rest is opsmuk of een politiek plan.

Post Scriptum:

Appel en een ei: Hoe gaat het in het werk? U betaalt 11€, en de
psycholoog mag er 45€ ontvangen. Trek van die 45€ de onkosten (een ruimte, het
onderhoud ervan, een boek en bijscholing, een postgraduaat, een congres, een
studiedag, schrijfgerief en zakdoekjes…) af, ook de sociale bijdragen zitten in
dat bedrag en een beetje vakantieverlet en ziekteverlof moet je er ook bij rekenen,
administratief werk, vele telefoontjes en e-mails en het overleg met de rest
van het multidisciplinaire veld waarin de psycholoog dient te werken. Dan heb
je, een bruto-belastbaar-inkomen vergelijkbaar met een appel en een ei en dat
is veel minder dan 1€ per gewerkte minuut. Vergelijk dit met een job-coach (loopbaanbegeleider)
die na één (inderdaad ongeveer 1) week opleiding je in vier uur een arbeidshemel
belooft. Vier uur lang en dit voor de luttele prijs van 550€ waarvoor u slecht
80€ hoeft op te hoesten. Er wordt van hen geen universitair diploma gevraagd,
ook geen postgraduaat, geen voorschrift, geen bijscholingen etc. Welke
prioriteit legt deze regering? U raadt het al?



De erkenning van de psychotherapie

weetjes Posted on 19 jun, 2016 11:15:02

Weldra (24 juni) zal het wetsvoorstel van minister De Block over de
psychotherapie gestemd worden. Jammer genoeg werd het ruime overleg van haar
voorgangers met de hele sector beperkt tot één sterke lobby die de geestelijke
gezondheidszorg op medische leest wil schoeien. Meetbaarheid – alsof een mens
in cijfers te vatten is, zal de leidraad zijn. D.w.z. dat therapieën zullen enkel
mogen leiden tot snelle symptoomverlichting en, ergo, inschakeling in het
arbeidscircuit.

De Evidence Based Medicine zal de leidraad zijn. Dat klinkt
goed. Dus een “psychologisch middel” dat werkt voor de meesten, wordt het enige
toe te passen middel voor die specifieke diagnose. Omdat het gemeten werd en ‘werkt’,
is het wetenschappelijk. Bij deze word de mens gereduceerd tot zijn symptoom,
net zoals in de geneeskunde.

De redenering dat met EBM de psychotherapie wetenschappelijk
‘bewezen’ is, maakt van bijvoorbeeld ‘mindfulness’ een wetenschappelijk middel
aangewezen bij langdurige depressie. Mindfulness is voor velen heilzaam en
betekent voor velen heil (vnl. op korte termijn, de termijn van het meten) maar
daarom is het nog niet wetenschappelijk op zich.

Trouwens wat is wetenschappelijk in de menswetenschappen?

Als het dan toch EBM bewezen moet zijn, wel, langdurige
psychodynamische psychotherapieën blijken veel werkzamer als men de tijd van
het onderzoek verlengt tot minstens één jaar of (veel) langer. Dus de
effectiviteit van deze psychodynamische therapieën strekt verder dan enkel de
periode kort na (in het geval van het wetsvoorstel, een korte) reeks sessies.
Meer nog, de geduldig lijdende mens (d.i. in se de betekenis van ‘patiënt’) en
de psychotherapeut zijn vrij om de behandeling (en de therapeut) te kiezen. Dat
zal in het wetsvoorstel anders zijn.

Het onderstaande artikel verwijst naar wetenschappelijk
onderzoek dat klaar en duidelijk staaft dat langdurige psychodynamische
psychotherapieën veel werkzamer zijn (en dus goedkopen, excellentie) dan de
voorgestelde ‘psychologische middelen’.

psychoanalysis.org.uk/resources/evidence-base-of-psychoanalytic-psychotherapy



Muziek

weetjes Posted on 13 jun, 2015 08:47:04

Muziekliefhebbers kunnen recensies (hedendaags klassiek werk) van me vinden op: http://www.klassiek-centraal.be/?q=search/content/grisar



depressie en pillen…

weetjes Posted on 29 aug, 2014 08:30:07

Antidepressiva
vs. Placebo & ook psychotherapie (langer dan 7 tot 24 sessies)

CONCLUSION :
The available empirical evidence indicates that paroxetine provides only a
modest advantage over placebo in treatment of anxiety and depression.
Treatment implications are discussed.

BESLUIT: Het verkrijgbare empirische bewijsmateriaal toont aan dat paroxetine (Seroxat®,
veel gebruikt antidepressivum) slechts een bescheiden voordeel biedt t.a.v een
placebo bij de behandeling van angst en depressie. De implicaties voor
behandeling staan onder discussie.

Zo besluit
een heel recent wetenschappelijk artikel dat de vergelijking maakte van de
werkzaamheid van een antidepressivum en een placebo. Deze bevindingen bevestigen andere kritische
studies(d.i. onafhankelijk van de farma-industrie).

In dat artikel dat op 27 Augustus 2014 werd gepubliceerd in
PLOS/one is het hoofdstuk ‘discussie’ zeker het lezen waard.

In die ‘discussie’
deden ze zelfs de moeite om deze behandelingen te vergelijken met “bona fide”
psychotherapie. Niet alleen verkoos 75% van de deelnemers psychotherapie boven
een behandeling met (enkel) medicatie. Psychotherapie (die genoeg tijd neemt)
blijkt een significant positief effect te hebben, ook op langere termijn en
wordt zelfs profylactisch (voorkomt in dit geval herval).

Omwille van
de matige meerwaarde van t.a.v. de vermindering van de symptomen van depressie
en angst en de bijwerkingen dat een antidepressivum mee brengt, stelt men de
behandeling met (louter) antidepressiva ter discussie. In elk geval lijkt het
geduldige werk in een lange termijn psychotherapie niet alleen werkzamer maar
voorkomt deze herval.

Het artikel
kan u lezen op de website van PLOS/one:

http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0106337#s4

The
Efficacy of Paroxetine and Placebo in Treating Anxiety and Depression: A
Meta-Analysis of Change on the Hamilton Rating Scales

Michael A. Sugarmanl, Amy
M. Loree, Boris B. Baltes, Emily R. Grekin, Irving Kirsch

Published: August 27, 2014 DOI:
10.1371/journal.pone.0106337



Volgende »