Philippe Grisar

Psyche vandaag

Psyche betekent ziel of
gevoelsleven, maar dat wist u al. Net zoals psyche de naam geeft aan het
vakgebied psychologie. Dat deel van de gezondheidszorg wat doorgaans met
‘geestelijk’ wordt omschreven. Niet dat geest (νούς of nous in het oud-grieks, intellect) hetzelfde
betekent als psyche. Psychisch lijden is meer dan aporie (wat vooral
besluiteloosheid betekend) of domweg slecht afgestemde emoties op goede
gedachten of omgekeerd. Vaak wil de geest vooruit en knoppen omdraaien maar
wars van alle logica heeft de ziel een eigen zin.

Psyche is ook de protagoniste
uit het verhaal van Lucius Apuleius “Eros en Psyche” (Uit het boek “De Gouden
Ezel”). Zij vond geen huwelijkspartner omdat ze onwaarschijnlijk mooi was; geen
enkele jongen waagde het haar geliefde te zijn.

Toen Psyche in een
droomachtige toestand werd achtergelaten, ontmoette ze de al even zo mooie
jonge god Eros. Zij mocht hem echter niet zien en haar zussen maakten haar wijs
dat die minnaar misschien wel een monster was. Toen ze dat, klaar om hem te
doden, wou nagaan, schrok de gevleugelde god wakker en vloog boos weg. Om hem
terug te winnen, werd Psyche op de proef gesteld door de goden. Haar laatste
taak was een doos met een kostbare inhoud (schoonheid, maakten ze haar wijs)
vanuit de onderwereld naar Aphrodite te brengen. Eens terug op aarde met dat
kistje kon Psyche haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en gluurde erin. Ze
stortte neer in een comateuze slaap.

Eros redde haar van die op de
dood gelijkende slaap die in plaats van schoonheid in het kistje verborgen zat.
Hij stopte de coma terug en Psyche kweet haar van haar laatste taak. Zeus,
ingelicht door gevleugelde liefdesgod en vermurwd door diens door liefde
gedragen woorden, schonk Psyche de eeuwigheid der goden en verbond de minnaars
in eeuwige liefde.

Het verhaal van Apuleios loopt
goed af. Maar met de psychologie lijkt het vandaag minder goed te gaan. De
taken of uitdagingen waarvoor we nu staan, lijken minstens zo moeilijk als een
opdracht van weerbarstige goden. Psychologen mogen hun diensten aanbieden aan
wie het nodig heeft. Maar eens de overheid meedenkt (t.a.v. terugbetaling), kan
dat pas tot nut van de maatschappij. Men meet secuur, trieert en schaalt. Als
jou leed niet te licht ook niet te zwaar bevonden wordt en kosten-baten balanceren,
mag het wel. Geluk moet je maar elders zoeken of zelf betalen werken werd de
maatstaf. Verleid zich in te voegen in dat verhaal van opbrengst en kost bieden
psychologen pasklare oplossingen. Het lijkt alsof je in een diepe slaap moet
vallen zodat je zonder veel omhaal en kost, weer aan de slag kan. Zodat je weer
houdt van je ‘unescapable social destiny’
[Huxley, Brave New World]

De minister van
volksgezondheid anno 2019 giet daarenboven het vak in allerlei regeltjes die
lijken op voorschriften waaraan de kleinhandelaar in gevaarlijk afval zich moet
houden. Daarnaast gunt ze slechts diegene met een matige psychische
problematiek enkele sessies psychologie (vooral concrete interventies die je vaak
in zelfhulpboeken terugvindt). Zo kunnen diegenen die dreigen uit het werkmilieu
te vallen, snel weer gerecupereerd worden. En weerom, wie meer wenst moet het
zelf betalen. Mensen die echt gebaat zouden zijn met terugbetaling van
psychologische of psychotherapeutische hulp, blijven in de kou staan.

Echte zorg kent net als Psyche,
geen strak tijdskader. Echte zorg behoort de mensen toe, en het geduld die we
nodig hebben lijkt dat van de goden. Psychologie is een metier, een avontuur
met lotgevallen. Een psychotherapie brengt mensen naar zichzelf en pas dan weer
terug naar werk.

Maar time is money. Patiënten
zijn klanten.

En wij, de bezorgde
psychologen van deze blog, maken ons zorgen over al die die haast. Maar ook
over de controlemechanismen die zowel patiënt (letterlijk: diegene die geduldig
lijdt) als psy in het gareel van kosten-baten moeten houden. We zouden wel eens
charlatans kunnen zijn – ’t is maar hoe je het bekijkt.

Dossiers
elektronisch-hedendaags toegankelijk via sleutels maken controle efficiënt. Het
psychologische bilan voorzien van zorgplan in het e-health dossier (echt) reist
virtueel met je mee. De geestelijke hulp splitst men op. Men vertrekt bij de
arts, de ‘poortwachter’ (sic), die als een Sinte Pieter de toegang verschaft.
Dan mag men voor vier beurten psychologie naar de eerstelijnspsycholoog. Waarna
het pad met viermaal extra eeerstelijnspsycholoog kan doorlopen maar niet
zonder fiat van een adviserend psychiater die even meeleest in jouw e-health
dossier. Psychiaters weten nog steeds alles (nu echt alles via e-health) als
centrale gast in jouw programma.

Wie weet volgt er ooit nog een
tweede lijn zoals in Nederland waarbij de zorgverzekering dan je evolutie
volgt. Zo moet men steeds weer opnieuw zijn intieme verhaal aan iemand anders
toevertrouwen.

Ook de vrijheid om je eigen
psy te kiezen valt weg in de idee van voorschriften, aan dokterskabinetten
verbonden eerstelijnspsychologen en strakke zorgpaden. Tenzij natuurlijk je
alles zelf betaalt.

Voor overheid, handel en
industrie die omzichtig besturen, liefst met een kleine winst, is de mens een
cijfer, een reeks bits en bytes die via algoritmen het wet-enschappelijke
juiste pad bepalen. Je hebt niet meer een stoornis, je bent ze. Je bent niet
meer een mens maar een ding, meetbaar en liefst positief gezond.

“But I don’t want comfort. I want God, I want
poetry, I want real danger, I want freedom, I want goodness. I want sin. … All
right then, I’m claiming the right to be unhappy.” (Huxley, Brave New World)

Wij, bezorgde psychologen,
psychotherapeuten en psychoanalytici, maken ons zorgen omdat men de ‘ziel’ uit
de psychologie wil te halen. Want wat kost, moet ook baten en exact te meten
zijn. De psyche houdt zich niet aan wetten en praktische bezwaren.
De psyche
wil geen voorgekauwd geluk maar wel wat intimiteit.

Het is het laatste wat van ons
is.

En Psyche vandaag?. Is er een
Zeus die de moed heeft om voor de liefde, voor de mens en diens verhaal, singulier
en intiem te kiezen. Of gaan we voor die doos vol valse schoonheid die ons
allen slapend doet verder werken?

Psyche opent het gouden kistje, Schilderij van J.W. Waterhouse, 1903.

Een zaterdag in oktober, Sint
Amandsberg:

Rendez-vous met Joël
Schuurmans

Enkele jaren geleden
frappeerde Joëls tekenwerk me. We ontmoetten elkaar op de portfolio dagen van
WARP (2014): hij als beloftevolle artist
en ik als ‘commentator’ of zeg maar geprivilegieerd luisteraar. Joël toonde
onder meer een reeks portretten van een autistische jongen. De jongen en de
wereld leken één, los van de door mensen gebricoleerde werkelijkheid met
geplogenheden en formaliteiten. De tekeningen getuigden van een respectvolle
observatie: die vijftienjarige die zich als een kat tegen een kast aanwreef;
ongegeneerd genietend van het tactiele.

Zijn.

Omgaan met wat is.

Sindsdien tref ik Joël
onregelmatig in het Huis Buytaert in Sint-Niklaas (WARP) of ergens op een
beurs. Uiteindelijk spraken we af dat ik zijn atelier zou bezoeken. Onlangs, op
een van die dagen waar de herfst hapert in de zomer, reed ik naar hem toe. Humeurige
nimbostratus die haastig de ochtend had gegeseld met buien, had plaats gemaakt
voor zon. Wind speelde bezorgd met de blaadjes die vrolijk dansten over de weg.

Joël troont me mee
naar zijn atelier, 1 hoog. Doorheen de lichtstraten lichtte de zon de twee werkruimtes
op. Een grote plek waar Joël hout verzaagt en tot meubels en kaders in elkaar
vijst. Aan de andere kant van een scheidingswand het schildersatelier. De
ruimte is kleiner, intiemer: de stoel, de werkkastjes, het schilderwerk en ook
olieverfvlekken. Hier is gewerkt, gevloekt, getwijfeld. Aan de zijkant kijkt
een jonge dame in kimono naar een onzichtbaar ritueel.

De expositieruimte
achteraan het atelier staat, behalve enkele tafels, een Noors sneeuwlandschap
voorovergebogen als een afdak. Rechts hangt een Alaskaanse gletsjer die de zee
raakt. Het zijn twee grote werken uit de reeks ‘shelter paintings’. Aan de
zijkant hangt een resem IJslandse panorama’s allemaal tien centimeter hoog.
Enkel de lengte en het landschap verschillen.

Joël trekt graag door
onmetelijke landschappen. Vooral het naar Noorden waar de weidse ongerepte
natuur wenkt. Al of niet alleen trekt de kunstenaar dagenlang door ongebaand
terrein. Het valt me op, zei hij, dat ik meteen naar iets menselijks zoek: een
baken, een teken. Het is dat teken dat je uiteindelijk de weg wijst naar beschutting.
Een aantal winters geleden zochten hij en zijn compagnon-de-route een ‘shelter’,
een ‘hytte’ in het Noors. De ijzige wind raasde als gek over de besneeuwde
Noorse hoogvlakte. Half vervroren vonden ze na lang zoeken de hut. Die bleek
gesloten. Zeldzame bakens in de witte wereld maakten oriënteren mogelijk terug
naar beschutting.

Onlangs bezocht Joël
IJsland in het kader van een trekking die hij zou begeleiden. Joël legde
enthousiast uit hoe hij met plezierige verwondering de IJslandse taal en cultuur
ervoer. Vooral de verbondenheid van de taal met de natuur viel op. De
gebruiken, het spreken en benoemen. Dialogeren met het land(-schap) dat leven
geeft en neemt. Je noemt er je kind naar iets wat belangrijk is voor mens en
natuur: zoals de sterke pionier-boom: berk, Björk.

In zekere zin, zo
vindt Joël, gelijkt het op de Japanse verfijning die zich niet afkeert van de
natuur maar erop tracht te antwoorden. Zo lijkt de esthetiek een toverspiegel,
een looking-glass, die respectvol
poogt te converseren met wat slechts te ervaren is. Bij ons creëert taal een
afstand met de dingen die dan meer beheersbaar, hanteerbaar lijken.

Onze causerie werd
even onderbroken. Joël haalde de jonge dame in kimono van de muur. “Ik twijfel”,
vroeg hij me, “of ik er plexiglas voor zou zetten?” Ondertussen legt hij nog
enkele blokken in een compositie rond het werk. Ik doe alsof ik zijn vraag
begrijp en iets ken van schilderkunst. Ik frons.

Hij vertelde me wie ze
is, hoe gracieus de kimono de rug onder de nek bloot laat, over het
huwelijksfeest in Japan waar hij en zij te gast waren, over de jaren samen en
de laatste blik. Vorig jaar raakte hij zijn vinger kwijt. Het rouwen, nu een
tweede keer, weegt. Wat rest zijn herinneringen en onrust. Soms blijft het
beeld nog een hele poos helder maar aanraken kan niet meer. Weg.

“Doe maar plexiglas”, liet ik me
ontvallen.

Verlost van het
dilemma zette Joël alles weer keurig aan de kant: Ik ga maandag het plexiglas
bestellen. Ik voelde me verbaast dat ik iets kon bijdragen en dacht aan diegene
die ik mis.

Even later vertelde
hij honderduit over het IJsland panorama project. Het werk zal voor het eerst
gepresenteerd zal worden op de Belgian Art and Design beurs in Gent (8-11 feb.
’18).

De reeks
schilderwerken baseerde Joël op zijn indrukken en de soms sukkelachtige
panoramafoto’s die hij in IJsland nam. Sukkelachtig omdat de techniek soms
faalt en vegen produceert in de uitgestrekte weergaven. We bekijken de lange
360°, de bovenste van de twee aan zijn schildermuur. “Er klopt iets niet”,
deelde hij me mee. Schilderen is meer dan een prentje kopiëren. Ik wijs op de
wolken die over de bergen hangen van links een grijze wolkenmassa tot rechts
als een grauwwitte sluier. Pas later valt de link me te binnen met de Japanse
kunst waar de wolken de Fujiyama horizontaal dwarsen en hemel met aarde
verbinden. De leegte van het landschap spreekt. Het is geen onbeschilderde
leegte zoals in de Chinese kunst, maar lijkt ze te wijzen op dezelfde
mogelijkheid tot verandering en omkeerbaarheid.

Plots wijst hij me in
dat landschap een rode lange stok – piepklein in de immense ruimte. Ik glimlach
omdat ik weet dat ik er niet verloren zal lopen. Desnoods kom ik steeds weer
aan hetzelfde uit.

Als ik later een
schilderwerkje uitpik om het in bruikleen in mijn praktijk op te hangen (een
privilege), wijst hij me op een zwarte rots te midden van de sneeuw: “daar is
iemand gestorven; een jonge kerel verdwaald in een complete white-out. En dat
op nog geen 750 meter van een lodge.” Die anekdote vertel ik aan niemand, dacht
ik.

Daarna toont de
kunstenaar me enkele tekeningen van de jonge autist. Hij is er; nog steeds
gevangen in het moment. Ik glimlach en kies tekening nummer 4 die met een
horizontale vouw zodat het onderste deel van het blad plat naar voor ligt. De
jongen likt een tafel. Zo zijn we terug bij het begin, maar de commentator
zwijgt.

De tekening en het
schilderwerk verschillen van onderwerp en materie maar, in beide gevallen
capteert Joël iets van het reële: een mens zonder landschap en een landschap
zonder mens.

“Ça parle”

Philippe Grisar

Oktober 2017

Voorbije zomer
organiseerde WARP (acroniem voor ‘Wase ARtistieke Projecten’) een
tentoonstelling in Sint-Niklaas met als titel ‘Tricksters’.

Een trickster is het Engelse
woord voor oplichter, bedrieger, schelm. Iedereen kent er wel een, denk ik. Het
is ook een archetypische figuur die in verschillende culturen onder
verschillende gedaanten in mythes, legenden en verhalen verschijnt. Zo kennen
we de Noorse god Loki en bijvoorbeeld ook onze eigen Wase Reinaert de vos.

Stef Van Bellingen
vroeg me een tekst te schrijven over Tricksters. “Iets vanuit de psychologie of
zo?”, citeer ik hem niet helemaal letterlijk. De tentoonstelling met loeders
als Patrick Hamers en Reinaert aan de ene kant en kunstwerken aan de andere
kent, vraagt iets anders dan een droog stuk.

Hoewel Reinaert soms voorgesteld
wordt als de Vlaamse held die de bezetter (de Franskiljon of den Hollander,
kies maar iets) een ferme loer draait – een guerrilla op zichzelf, is die dat
niet. Hij neemt de machthebbers soms heel brutaal in de maling maar politiek interesseert
hem geen zier. Hij is gewoon een schalkse schurk waarbij de internetbedrieger als
een schooljongen oogt. Met het Reinaert-epos en al die andere Tricksters in
gedachten schreef ik onderstaande tekst.

OVER DE LEPE VOS EN
ZIJN VELE BEREN

Iedereen kent de
vossen, die gladde praatjesmakers, verkopers van zoete dromen en bedrieglijk
spul. We hebben ze door en hoofdschuddend denken

we verwijtend: oplichters!

Maar als hun sluwheid
onze zaak dient, luiden hun kwalificaties heel wat milder: “t ís een sluwe held
die onze gezamenlijke tegenstander in de maling neemt.”

Deze strijders staan
aan onze kant: wij, de calimero’s. Zalig toch, hoe ze het oude redeloze
gezag weten te foppen.

Elk van hen, met eigen
geraffineerde handigheid, troggelt geld- en machtsbeluste heersers vooral hun
ego af.

Ze zetten ze te
kakken, mijnheer!

En dan besturen ze
rustig voort – al of niet samen met de vos.

Eerlijk, bedient de
vos niet eerder zijn eigen zaak?

Reinaert, is een
tafelschuimer, een verkrachter en ontziet geen enkel dier.

En toch verlustigt de
lezer zich graag in zijn lepe trucken waarmee hij de gulzige beesten met hun
eigen lusten vangt.

Ik vraag me af of
Willem die Madocke maecte, de schrijver van het Epos, de lezer niet gewoon een
spiegel voor hield? Hij vermaakt ons met de domheid van de anderen alsook het
genot van de ingenieuze vos?

Willen wij niet
liever Reinaert zijn?

Wat bindt die vossen
en de tricksters?

Hun mooie praatjes,
zegt u? Ze bakken zoete broodjes en smeren stroop aan de baard. Ze weten wat je
hart (en dat ander orgaan) begeert.

Maar vergeet niet dat
de bedrogene belazerd wilde worden; zonder jou is de trickster nergens.

De Beer danst voor de
honing.

Wat zocht je op? Weet
jij het niet, dan weet de vos het wel want hunkeren

doe je toch, mens. De catalogus laat zich makkelijk lezen: snel
genot (vetloze snack: beetje porno); imago (mode, wagen of vernissage); soelaas
voor pijn en andere ongemakken; het einde van je psychisch lijden door eenvoudig
slikken. Of wens je gewoon een vriend of twee en nog een lief, die bij je
blijft en luistert. En helemaal in goudzijden druk: roem, eer en macht.

Soms met enig zoekwerk
vind je de virtuele minnaar, verschaft de mens zich het einde van zijn leed en
horen we de toekomst lachen? Gehaaide politieke geesten zeggen postjes toe.

Ach, het werkt vooral
in op de portemonne-ego.

Gelukkig overkomt het
ons nooit… of toch – gelukkig keek toen niemand toe.

De mens is een
verlangend wezen. Is de honger gestild, begint de maag toch weer te knorren.

Er lijkt altijd wel
iets te zijn wat wij nog niet hebben. Komt het geluk van de ene ook niet de
ander toe… mij toe?

Wat kan de mens
gelukkig maken? Voor wie gelooft, lonkt de eeuwige lust… – ik bedoel
rust. Helaas is het knap lastig om het ticket naar het paradijs te verwerven.
Dat van hel of vagevuur bekomt men zo.

Och, God, het vlees is
zwak en misschien is de hemel ook maar een belofte.

En daar komt de
trickster.

Hij of zij danst om
de twijfel heen en belooft – al was het maar voor even – de hemel.

Hij of zij draagt vast
een titel; Reinaert kleedt zich deftig aan ook al zijn het enkel woorden in een
prachtige lay-out dat met een klik op het computerscherm verscheen.

Tenslotte, u weet dat
u bij de juiste persoon aanklopt, want die mijnheer/mevrouw heeft autoriteit!
Het is een buitenkans, het is goedkoop en kwaliteit! De mensen zullen zeggen, “dat
heb je goed gedaan.”

“Wat ben ik leep en
uitverkoren.”

Maar je wordt verraden
door jezelf: je ogen blinken, je klikvinger jeukt. Voel hoe Rein-Hart
liefkozend lijmt en zachtjes streelt. “Jij weet het, jij bent het”, fluistert
de vos je toe terwijl die langzaam sneller gaat. Je ego trilt. Hij merkt het
al, je nood is bijna geledigd!

In een heerlijke roes,
gevleid, verleid… opent plots de beurs…

floep en flops, het
geld eruit.

En dan is ’t even plots gedaan.

Dachten we Reinaert te
zijn, blijkt de rol van Bruun ons toch beschoren.

Philippe Grisar, 21
juni 2017

Voor WARP, expo
Tricksters (29 juni – 6 augustus): de tekst verschijnt ook op de nieuwe website
van WARP. http://warp-art.be/

Tentoonstelling met
werk van o.a. Stephan Balleux, Clare Benson, Joseph Beuys, Caroline Coolen,
Gert Cools, diverse antiquariaten, Brian Coutinho, Ronny Delrue, Paul De
Vylder, Tom Liekens, Jacques Lizène, Flup Marinus, Tuur Marinus, Lars von
Trier.

10 jaar https://www.facebook.com/kunsthuisyellowart

Tentoonstelling Facing You

Zaterdag omstreeks 13u30 schudde ik Ignace Cami​ (steeds bekender wordend kunstenaar en één van de drijvende krachten van het kunsthuis Yellow Art) de hand. Voor 1€ kreeg ik toegang tot een wondere tentoonstelling, een postkaart en voor de gelegenheid, een rondleiding.

Al van bij aanvang is het duidelijk dat de grens tussen de residenten van Geel en de kunstenaars (ook bezoekers) slechts de verblijfplaats is. Kunst capteert het onzegbare en weet bij deze het subject ten minste voor even te verankeren. Beneden hangen de schilderijen, tekeningen, drukwerken enz. door elkaar: soms naïef, soms on(t)roerende en vooral vaak sterk.

Op de eerste en tweede verdieping van het voormalige paviljoen, bergen de kamers de ontmoeting tussen telkens twee kunstenaars. Het moet voor beide partijen fijn geweest zijn. De foto’s in de mooie catalogus getuigen ervan. De verschillende artistieke dialogen zijn vereeuwigd in werken die sprekend zijn. Als kerst op de reeds heerlijke taart is op de zolder de ontmoeting tussen Fred Bervoets en Paul Blockx te zien. Twee kunstenaars troffen elkaar vaak in het café na de lessen van de eerste. Dit was hun laatste ontmoeting want Paul Blockx is onlangs overleden.

Ik was aangenaam verrast door de kwaliteit van de werken en het hele opzet: vandaar deze kleine recensie. Vaast Colson​, Ignace Cami, Lotte Campforts en de andere medewerkers van het Kunsthuis Yellow Art, zijn er in geslaagd om een mooie en sterke tentoonstelling op te zetten.

Wie van (outsider-)kunst houdt, moet er zeker eens passeren! Vaut le voyage!, om het met een groene gids te zeggen.

Met o.m Fred Bervoets – Vaast Colson – Gerard Herman – Bert Jacobs – Michèle Matyn – Lore Scheurman – Lieven Segers – Michael Van den Abeele – Bart Van Dijck – Ignace Cami

Kunsthuis Yellow Art, Pas 204, Geel 2440
vrijdag, zaterdag, zondag 21/11 – 20/12 ++ 10u00 – 18u00 ++ nog tot 20 december
Meer info: Bert Boeckx 014/57.92.45
yellowart@opzgeel.be
www.yellowart.be

Ik kijk er naar uit!

De portfolio-dagen van WARP is een ‘light’ versie van het kunstenaarsdorp. “Elke dag zijn er vijf gesprekken tussen de kunstenaars en de professionelen op de basis van de portfolio van de artiest. Het belangrijkste doel van die gesprekken is het verkrijgen van (positieve) feedback op de inhoud van de kunst en het gewroet en werken van de kunstenaar.”

Ook dit jaar ben ik van de partij als ‘commentator’ ofwel de psychoanalyticus van dienst…

.http://warp-art.be/kunstenaarsdorp-2014/

I’m looking
forward to it!

The
Portfolio days of WARP is a ‘light’ version of the Artist Village.

“Every day
there are 5 private conversations between artists and professionals on the
basis of the artist’s portfolio. The main goal is to get (positive) feedback on
the content of the artworks and artistic practice.”

It is one
thing to review. It is another to be reviewed.

In march 2014 The Goeyvaerts Trio released on Challenge records a cd with music
from Arvo Pärt (Stabat Mater) and Ivan Moody (Simeron).

CD |
Challenge Classics | 0608917261622 | CC 72616 | 03-14

The
production is wonderful and the record gets nothing but outstanding reviews.

My contribution with the Goeyvaerts Trio, however modest writing liner notes
is, makes me pride to have been part of this production. It was the cellist
Pieter Stas’ idea to supplement it with a horough, interesting and non-musicologist
text on the music (especially Pärts tintinnabuli)
and the ideas they convey. We have been talking for hours about music, words,
religion and philosophy. So inspired by him (and a bit the other way round as
well) and my own background and research I set to work. The text is not
intended as a work of philosophy or a paper, but tries to take one along with
the ideas of our conversations. At the same time I tried to open up the religious
texts for anyone, believer or sceptic. The mystic and esoteric where this kind
of music may be associated with, has been left behind.

The text
may be found in English, German and French in the booklet of the cd. The Dutch
version can be found and read on the trio’s website. www.stringtrio.net

This august
a new review was published in the Dutch Magazine LUISTER. Other reviews can be
found via my website: philippegrisar.be/music-matters/index.html

Here is an
English translation of the review:

Translation of ‘Luister’ review (Magazine Luister july/August 2014)

a Luister ’10’ (triple A)

Performance:
*****/ Registration*****

Spiritual,
ethereal– these are the words that don’t do justice anymore to these abyssal
flageolet tones and sublime purity. When on has heard Arvo Pärt before, one knows
to expect an extensive stillness and spiritualization. Even so, the extreme precision and purity of
this recording (‘virtuosity’ is too braying a word) are a revelation. These are
at the same time the means wherewith the strings and vocalist give voice to the
Stabat Mater, wherein the thirteenth century poet-monk turns to the Mother of
God; she is pre-eminently the one who is acquainted with loss and grief. Yet
these gossamer crystal-clear tones rise beyond words and create space for every
individual emotion. To play the Stabat Mater, the Goeyvaerts Trio use the older
and uncompromising pure intonation although the equal tempered intonation (we
all know as those of the piano) is more common for practical reasons.

Ivan Moody
wrote ‘Simeron’ (Greek for Today) in 2012 specially for three vocalists and string
trio – the Goeyvaerts Trio to be precise. Moody’s profound association with
Eastern-Orthodox church music is evident. Transparent ‘ton-sur-ton’ chords provide
a mystic atmosphere; crystal clear intoned intervals (secundes and nones) are
carefully layered one upon the other, as the layers of paint by an icon
painter. And even as words fall short with this meditations of sound on resurrection
and salvation, Philippe Grisar philosophic contemplation in the beautifully
bound booklet, are indeed a meaningful supplement.

By Margaretha Coonstra

Translation
Ph. G.

Op 4 juni a.s. vervolg ik de les over autisme en psychose voor het Rode Kruis opvang Centrum in Sint-Niklaas.

Wat is autisme en wat is psychose en dat in een transculturele context. Het herkennen van signalen is niet onbelangrijk. Het kan probleemgedrag of ongewone psychische of psycho-somatische symptomen in een ander daglicht stellen. Zo kan de begeleider de problematiek sneller onderkennen en met collega’s en een expert de problemen bespreken. Zo kan hulp adequater worden en kunnen mensen met psychische problemen sneller ergens terecht.

XIth NLS Congress / XIe Congrès de la NLS

Athens, 18th & 19th May 2013 / Athènes, 18 & 19 mai 2013

The Psychotic Subject in the Geek Era / Le sujet psychotique à l’époque Geek
Typicality and Symptomatic Inventions / Typicité et inventions symptomatiques

Op het congres in Athene breng ik
een tekst (een paper, zoals dat heet) over een casus uit pijn praktijk. Het betreft
een jonge dame die ik een tijdje gevolgd heb toen ze in Antwerpen studeerde.

Op de congressen van het NLS (New Lacanian School) worden veel teksten gebracht vanuit de praktijk (klinische gevalpresentaties). De gevalstudies
worden eerst met een kleine groep van collega’s besproken die uit heel ‘Europa’
(Incluis Israël) kunnen komen. Daarna wordt een korte relevante samenvatting (een
klinisch vignet) opgestuurd en doorgezonden naar een andere werkgroep die er
weerom opmerkingen en commentaar op formuleren. Dit is voor iedereen een
interessante toetsing van de praktijk en de theorie en het voeren van een ‘behandeling’.
Omdat er in team wordt gewerkt en kritisch gedacht is dat voor ieder een leerrijke ervaring.

Op de congressen zelf worden een
deel van deze papers voor het publiek hernomen.