Philippe Grisar

In the
latest edition Jun 21, 2018, of Psychoanalytic Psychology (APA) published
a remarkable article by Dries Dulsster
et. al. (University Ghent);

Lacanian
talking therapy considered closely: A qualitative study.”

The
researchers found that not therapeutic techniques nor the focus on the initial
symptoms (that brought the patients to analysis) proved to be important to what
the patients themselves reported as a significant
and beneficial change in their life.

“Allowing
patients speech to unfold” and the “attentive listening” of the analyst seemed the
motor of the process of “a surprising reframing”.

“Because of
this, they [the patients] also began to consider their speech and this helped
them to see themselves in a new light. It helped them to reflect on what they
really wanted.” (abstract, my underscore)

The “therapy
‘adapts’ itself to the patient” and not the other way around.

This seems
an important advice towards the idea of what psychotherapy may (or should) offer. Patients did get over
the crisis and most symptoms faded or were relinquished yet the result of the
analysis goes beyond the initial demand for curation.

Further research
is necessary yet these primary results already corroborate the efficacy of the practice
of psychoanalysis (and probably most speech-oriented psychotherapy).

http://psycnet.apa.org/search/display?id=14d7be67-e64b-4a69-86ce-c65430725f69&recordId=1&tab=PA&page=1&display=25&sort=PublicationYearMSSort%20desc,AuthorSort%20asc&sr=1

Where is the “Evidence” for “Evidence-Based”
Therapy?

… en goedkope psycholoog van de minister van Volksgezondheid De Block?

Een wetenschappelijk artikel met deze titel van Jonathan Shedler fileert
het ‘bewijsmateriaal’ dat korte protocollaire interventies zou moeten promoten
t.o.z. van de langdurige psychotherapeutische behandelingen. (Mad in America bespreekt het artikel)

In het licht van de korte kuur die De Block vooropstelt, doet dit toch
de wenkbrauwen fronsen. De toegang tot de echte hulp wordt verder onmogelijk
gemaakt.

Ongewild wijzen professoren Nady Van Broeck & Ronny Bruffaerts in
een opiniestuk in De Standaard van 11 juni ll. ons op dit euvel:

“De psycholoog focust zich niet op een diagnose, hij mobiliseert
krachten en sterktes van een persoon, zoekt naar andere oplossingen voor
moeilijke situaties en bekijkt samen met de patiënt of kortdurende zorg wel
gepast is en volstaat. Als blijkt dat er nood is aan intensievere en
langduriger psychologische hulp en/of andere zorgverleners, dan kunnen patiënt,
psycholoog en verwijzer daar samen naar op zoek gaan.”

Eigenlijk zeggen ze dat de psycholoog (nadat u reeds uw huisarts
consulteerde) niets meer doet dan de veel beter (terug-)betaalde
loopbaanbegeleider die ook naar je krachten en valkuilen zoekt. Meer nog, de
eerstelijnspsycholoog kijkt samen met de hulpvrager een kortdurende zorg wel
datgene is wat die nodig heeft… Daar zou hij of zij toch net mee begonnen
moeten zijn? Maar naar wie of wat stuur je dan door?

Dat die kortdurende zorg nauwelijks helpt of niet aansluit met wat de
zorgzoeker wenst, lijkt van geen tel. De eerstelijnspsycholoog blijkt dus
gewoon een nieuwe hindernis t.a.v. echte hulp – waarvoor vooralsnog niets is
over beslist.

Het verschil tussen “lichte” en matige” psychologische
stoornissen waarover de professoren schrijven, lezen we niet in “Common
Mental Health Disorder” zoals ons psychologen werd gemaild op 7 juni door
het VVKP. Ondanks de belofte die te lezen staat op de Open-VLD website, zullen
mensen met een echte depressie en alcoholproblematiek nog steeds geen toegang
vinden tot die goedkope psycholoog. Gelukkig voor hen, blijkt het iemand die
zal zeggen… wat u reeds wist: je zal het allemaal zelf moeten betalen.

De professoren hebben dus wel gelijk als ze beginnen met de claim dat
“kortdurende behandelingen door een eerstelijnspsycholoog niet zomaar uit
de lucht [zijn] gegrepen of een gratuite ondergraving van de fundamenten van
ons beroep. De maatregel sluit helemaal aan bij de internationale aanbevelingen
[door wie??] omtrent een getrapt en gelaagd aanbod aan geestelijke
gezondheidszorg.”

Dat is het dus, het is allemaal al beslist.

Het bezoek
aan de psycholoog wordt terugbetaald… ???

Met veel omhaal kondigt minister De Block de terugbetaling van een
psychologische raadpleging aan. Ze vergeet er wel bij te vermelden dat u niet
te veel hulp mag nodig hebben. Populaire stoornissen maar vooral “matige” (sic.
website De Block) “psychische aandoeningen zoals angststoornissen, depressie of
alcoholverslaving sneller een behandeling krijgen”, dixit de website van de
Open VLD. Wat? Alcoholverslaving is een
matige aandoening? En meteen zit in het woord de parallel met het medische
model; ‘aandoening’ lijkt wel een kwalijke ontsteking of een pijnlijke lumbago
waarvoor de arts u welwillend een paramedicus voorschrijft.

In vier (en met toestemming van een adviserende psy mag het acht)
beurten, voorspellen de minister en haar paladijnen van de psychologie uw
geluk. Ik sta al jaren in het vak (master psychologie, psychotherapeut met o.m.
een universitair postgraduaat, vele bijscholingen, congressen, boeken en
artikels gelezen en soms geschreven, onderzoeksgroepen, inter- en supervisies,
discussies en sinds 1990 praktijkervaring) en stel verbaasd vast dat
psychologen je voor een appel en een ei en met de snelheid van een reclameclip weer
op de rails van het geluk kunnen zetten. Van je alcoholverslaving af in 8×45
minuten, je depressie opgelost in dezelfde tijd? Het elixir heruitgevonden? Ok,
sommige angststoornissen verdwijnen snel maar hoe vaak duiken er enkele maanden
later nieuwe symptomen op? In het kansenbeleid raken je kansen al snel uitgeput
maar het is wel door de feiten bewezen (Evidence Based) dat uw symptoom
verdween.

Toegegeven deze quick-fixes werken vaak. Alles werkt altijd voor even,
als je er maar in gelooft (wat de antropoloog Lévy-Strauss reeds in 1949
aantoonde). Helaas voor-lange-tijd vraagt vaak ander werk.

De minister belooft ook een snelle en makkelijk toegang als je maar een
voorschrift hebt. Het lijkt alsof de arts de expertise in huis heeft wie een
psycholoog kan gebruiken. Hoe vaak draait men u niet eerst door de mangel van het
medisch onderzoek voor men besluit dat uw kwaal waarschijnlijk psychologisch
is. Wat niet wegneemt dat de nu reeds
overbevraagde huisarts vaak heel goed aanvoelt wat er fout gaat en gaarne
doorverwijst. Het systeem De Block werpt in weerwil van wat ze zelf beweert
alvast een eerste hindernis op. De tweede hindernis is de idee van de snelle
therapie tenslotte: op-is-op.

Wat moet er gebeuren met jarenlange somberheid, psychische
kwetsbaarheid, autisme of een kind dat iedereen voor raadsels stelt? Jammer
genoeg houdt de minister hier (vooralsnog?) geen rekening mee. Trouwens ze laat
het na om de psychotherapie te erkennen. Waar is het dan werkelijk om te doen?
Heel wat kwetsbare medemensen haken moeilijk aan in het arbeidscircuit. Een
quick-fix helpt hen niet terug te brengen naar die arbeidsmarkt (progressief
loonverlies wel?). Zodoende mogen ze de kosten voor ambulante hulp en opvolging
– hoe zinvol ook – zelf dragen. Of het goedkoper blijkt dan hierin te
investeren? Ach, een pilletje houdt ze wel zoet. Trouwens minister Van
Overtveld stelde voor om de volgende besparing bij voorkeur in de sociale
zekerheid te zoeken (De Zevende Dag, 6/5). Veel geblaat vanwege de minister maar
weinig wol om een warme trui mee te breien. Voor-lange-tijd vraagt ander werk.

Minister De Block toeterde al jaren dat zij de charlatans uit de
psychologische en psychotherapeutische zorg wenste te halen. En zie hoe zij de
psychologen graag wil knechten aan een medische èn economische fabel. Wie zich
laat dresseren mag dansen als een beer op de muziek van protocol. De
complexiteit van het mens-zijn werd handig gereduceerd tot eenvoudig
handelswaar. En zie, de charlatan wordt gelegitimeerd als deze maar het
voorgeschreven product hanteert. Dr. Doxey’s elixir (Lucky Luke, nr. 7, 1955)
werkt ook voor de korte termijn waarop men het Evidence Based handelen meet:
droevig, drinken, blij, geluk(t). En uw geluk, vraagt u zich af? Wel, dat is volgens
de reclame overal te koop… Als je er maar in gelooft. En een pilletje slikken
maakt het allemaal wat draaglijker. Voor-lange-tijd slikken of kies je voor het
andere werk?

Het voorstel van de Block zal weinig zoden aan de dijk zetten. De grote
stroom van psychische moeilijkheden die zowat een derde van de Vlamingen treft
(geestelijkgezondvlaanderen.be/feiten-cijfers) spoelt de schaarse middelen weg.
Met oplapwerk bereikt men nooit een houdbaar resultaat.

Ik stel voor dat ik gewoon mijn werk blijf doen. Dat ik me verder leen
tot het complexe werk dat psychotherapie (of psychoanalyse) heet. Een werk waar
iedereen met een vraag naar hulp welkom is. Soms fikst het werk een probleem
vrij snel, soms ook niet. Een mens is een mens. Ik stel voor dat ik me blijf
bijscholen, verder lees en me steeds blijf bekwamen voorbij het protocol
voorbij de wetenschap die psychologie beweert te zijn. Ik stel voor dat ik mijn
medemens blijf bijstaan, hoe moeilijk diens situatie ook is. Ik stel voor dat
mijn collega’s hetzelfde doen.

De quick-fix van de minister met als slogan Gewoon Doen, fikst enkel de
sociale zekerheid en de arbeidsmarkt, de rest is opsmuk of een politiek plan.

Post Scriptum:

Appel en een ei: Hoe gaat het in het werk? U betaalt 11€, en de
psycholoog mag er 45€ ontvangen. Trek van die 45€ de onkosten (een ruimte, het
onderhoud ervan, een boek en bijscholing, een postgraduaat, een congres, een
studiedag, schrijfgerief en zakdoekjes…) af, ook de sociale bijdragen zitten in
dat bedrag en een beetje vakantieverlet en ziekteverlof moet je er ook bij rekenen,
administratief werk, vele telefoontjes en e-mails en het overleg met de rest
van het multidisciplinaire veld waarin de psycholoog dient te werken. Dan heb
je, een bruto-belastbaar-inkomen vergelijkbaar met een appel en een ei en dat
is veel minder dan 1€ per gewerkte minuut. Vergelijk dit met een job-coach (loopbaanbegeleider)
die na één (inderdaad ongeveer 1) week opleiding je in vier uur een arbeidshemel
belooft. Vier uur lang en dit voor de luttele prijs van 550€ waarvoor u slecht
80€ hoeft op te hoesten. Er wordt van hen geen universitair diploma gevraagd,
ook geen postgraduaat, geen voorschrift, geen bijscholingen etc. Welke
prioriteit legt deze regering? U raadt het al?

Een zaterdag in oktober, Sint
Amandsberg:

Rendez-vous met Joël
Schuurmans

Enkele jaren geleden
frappeerde Joëls tekenwerk me. We ontmoetten elkaar op de portfolio dagen van
WARP (2014): hij als beloftevolle artist
en ik als ‘commentator’ of zeg maar geprivilegieerd luisteraar. Joël toonde
onder meer een reeks portretten van een autistische jongen. De jongen en de
wereld leken één, los van de door mensen gebricoleerde werkelijkheid met
geplogenheden en formaliteiten. De tekeningen getuigden van een respectvolle
observatie: die vijftienjarige die zich als een kat tegen een kast aanwreef;
ongegeneerd genietend van het tactiele.

Zijn.

Omgaan met wat is.

Sindsdien tref ik Joël
onregelmatig in het Huis Buytaert in Sint-Niklaas (WARP) of ergens op een
beurs. Uiteindelijk spraken we af dat ik zijn atelier zou bezoeken. Onlangs, op
een van die dagen waar de herfst hapert in de zomer, reed ik naar hem toe. Humeurige
nimbostratus die haastig de ochtend had gegeseld met buien, had plaats gemaakt
voor zon. Wind speelde bezorgd met de blaadjes die vrolijk dansten over de weg.

Joël troont me mee
naar zijn atelier, 1 hoog. Doorheen de lichtstraten lichtte de zon de twee werkruimtes
op. Een grote plek waar Joël hout verzaagt en tot meubels en kaders in elkaar
vijst. Aan de andere kant van een scheidingswand het schildersatelier. De
ruimte is kleiner, intiemer: de stoel, de werkkastjes, het schilderwerk en ook
olieverfvlekken. Hier is gewerkt, gevloekt, getwijfeld. Aan de zijkant kijkt
een jonge dame in kimono naar een onzichtbaar ritueel.

De expositieruimte
achteraan het atelier staat, behalve enkele tafels, een Noors sneeuwlandschap
voorovergebogen als een afdak. Rechts hangt een Alaskaanse gletsjer die de zee
raakt. Het zijn twee grote werken uit de reeks ‘shelter paintings’. Aan de
zijkant hangt een resem IJslandse panorama’s allemaal tien centimeter hoog.
Enkel de lengte en het landschap verschillen.

Joël trekt graag door
onmetelijke landschappen. Vooral het naar Noorden waar de weidse ongerepte
natuur wenkt. Al of niet alleen trekt de kunstenaar dagenlang door ongebaand
terrein. Het valt me op, zei hij, dat ik meteen naar iets menselijks zoek: een
baken, een teken. Het is dat teken dat je uiteindelijk de weg wijst naar beschutting.
Een aantal winters geleden zochten hij en zijn compagnon-de-route een ‘shelter’,
een ‘hytte’ in het Noors. De ijzige wind raasde als gek over de besneeuwde
Noorse hoogvlakte. Half vervroren vonden ze na lang zoeken de hut. Die bleek
gesloten. Zeldzame bakens in de witte wereld maakten oriënteren mogelijk terug
naar beschutting.

Onlangs bezocht Joël
IJsland in het kader van een trekking die hij zou begeleiden. Joël legde
enthousiast uit hoe hij met plezierige verwondering de IJslandse taal en cultuur
ervoer. Vooral de verbondenheid van de taal met de natuur viel op. De
gebruiken, het spreken en benoemen. Dialogeren met het land(-schap) dat leven
geeft en neemt. Je noemt er je kind naar iets wat belangrijk is voor mens en
natuur: zoals de sterke pionier-boom: berk, Björk.

In zekere zin, zo
vindt Joël, gelijkt het op de Japanse verfijning die zich niet afkeert van de
natuur maar erop tracht te antwoorden. Zo lijkt de esthetiek een toverspiegel,
een looking-glass, die respectvol
poogt te converseren met wat slechts te ervaren is. Bij ons creëert taal een
afstand met de dingen die dan meer beheersbaar, hanteerbaar lijken.

Onze causerie werd
even onderbroken. Joël haalde de jonge dame in kimono van de muur. “Ik twijfel”,
vroeg hij me, “of ik er plexiglas voor zou zetten?” Ondertussen legt hij nog
enkele blokken in een compositie rond het werk. Ik doe alsof ik zijn vraag
begrijp en iets ken van schilderkunst. Ik frons.

Hij vertelde me wie ze
is, hoe gracieus de kimono de rug onder de nek bloot laat, over het
huwelijksfeest in Japan waar hij en zij te gast waren, over de jaren samen en
de laatste blik. Vorig jaar raakte hij zijn vinger kwijt. Het rouwen, nu een
tweede keer, weegt. Wat rest zijn herinneringen en onrust. Soms blijft het
beeld nog een hele poos helder maar aanraken kan niet meer. Weg.

“Doe maar plexiglas”, liet ik me
ontvallen.

Verlost van het
dilemma zette Joël alles weer keurig aan de kant: Ik ga maandag het plexiglas
bestellen. Ik voelde me verbaast dat ik iets kon bijdragen en dacht aan diegene
die ik mis.

Even later vertelde
hij honderduit over het IJsland panorama project. Het werk zal voor het eerst
gepresenteerd zal worden op de Belgian Art and Design beurs in Gent (8-11 feb.
’18).

De reeks
schilderwerken baseerde Joël op zijn indrukken en de soms sukkelachtige
panoramafoto’s die hij in IJsland nam. Sukkelachtig omdat de techniek soms
faalt en vegen produceert in de uitgestrekte weergaven. We bekijken de lange
360°, de bovenste van de twee aan zijn schildermuur. “Er klopt iets niet”,
deelde hij me mee. Schilderen is meer dan een prentje kopiëren. Ik wijs op de
wolken die over de bergen hangen van links een grijze wolkenmassa tot rechts
als een grauwwitte sluier. Pas later valt de link me te binnen met de Japanse
kunst waar de wolken de Fujiyama horizontaal dwarsen en hemel met aarde
verbinden. De leegte van het landschap spreekt. Het is geen onbeschilderde
leegte zoals in de Chinese kunst, maar lijkt ze te wijzen op dezelfde
mogelijkheid tot verandering en omkeerbaarheid.

Plots wijst hij me in
dat landschap een rode lange stok – piepklein in de immense ruimte. Ik glimlach
omdat ik weet dat ik er niet verloren zal lopen. Desnoods kom ik steeds weer
aan hetzelfde uit.

Als ik later een
schilderwerkje uitpik om het in bruikleen in mijn praktijk op te hangen (een
privilege), wijst hij me op een zwarte rots te midden van de sneeuw: “daar is
iemand gestorven; een jonge kerel verdwaald in een complete white-out. En dat
op nog geen 750 meter van een lodge.” Die anekdote vertel ik aan niemand, dacht
ik.

Daarna toont de
kunstenaar me enkele tekeningen van de jonge autist. Hij is er; nog steeds
gevangen in het moment. Ik glimlach en kies tekening nummer 4 die met een
horizontale vouw zodat het onderste deel van het blad plat naar voor ligt. De
jongen likt een tafel. Zo zijn we terug bij het begin, maar de commentator
zwijgt.

De tekening en het
schilderwerk verschillen van onderwerp en materie maar, in beide gevallen
capteert Joël iets van het reële: een mens zonder landschap en een landschap
zonder mens.

“Ça parle”

Philippe Grisar

Oktober 2017

Voorbije zomer
organiseerde WARP (acroniem voor ‘Wase ARtistieke Projecten’) een
tentoonstelling in Sint-Niklaas met als titel ‘Tricksters’.

Een trickster is het Engelse
woord voor oplichter, bedrieger, schelm. Iedereen kent er wel een, denk ik. Het
is ook een archetypische figuur die in verschillende culturen onder
verschillende gedaanten in mythes, legenden en verhalen verschijnt. Zo kennen
we de Noorse god Loki en bijvoorbeeld ook onze eigen Wase Reinaert de vos.

Stef Van Bellingen
vroeg me een tekst te schrijven over Tricksters. “Iets vanuit de psychologie of
zo?”, citeer ik hem niet helemaal letterlijk. De tentoonstelling met loeders
als Patrick Hamers en Reinaert aan de ene kant en kunstwerken aan de andere
kent, vraagt iets anders dan een droog stuk.

Hoewel Reinaert soms voorgesteld
wordt als de Vlaamse held die de bezetter (de Franskiljon of den Hollander,
kies maar iets) een ferme loer draait – een guerrilla op zichzelf, is die dat
niet. Hij neemt de machthebbers soms heel brutaal in de maling maar politiek interesseert
hem geen zier. Hij is gewoon een schalkse schurk waarbij de internetbedrieger als
een schooljongen oogt. Met het Reinaert-epos en al die andere Tricksters in
gedachten schreef ik onderstaande tekst.

OVER DE LEPE VOS EN
ZIJN VELE BEREN

Iedereen kent de
vossen, die gladde praatjesmakers, verkopers van zoete dromen en bedrieglijk
spul. We hebben ze door en hoofdschuddend denken

we verwijtend: oplichters!

Maar als hun sluwheid
onze zaak dient, luiden hun kwalificaties heel wat milder: “t ís een sluwe held
die onze gezamenlijke tegenstander in de maling neemt.”

Deze strijders staan
aan onze kant: wij, de calimero’s. Zalig toch, hoe ze het oude redeloze
gezag weten te foppen.

Elk van hen, met eigen
geraffineerde handigheid, troggelt geld- en machtsbeluste heersers vooral hun
ego af.

Ze zetten ze te
kakken, mijnheer!

En dan besturen ze
rustig voort – al of niet samen met de vos.

Eerlijk, bedient de
vos niet eerder zijn eigen zaak?

Reinaert, is een
tafelschuimer, een verkrachter en ontziet geen enkel dier.

En toch verlustigt de
lezer zich graag in zijn lepe trucken waarmee hij de gulzige beesten met hun
eigen lusten vangt.

Ik vraag me af of
Willem die Madocke maecte, de schrijver van het Epos, de lezer niet gewoon een
spiegel voor hield? Hij vermaakt ons met de domheid van de anderen alsook het
genot van de ingenieuze vos?

Willen wij niet
liever Reinaert zijn?

Wat bindt die vossen
en de tricksters?

Hun mooie praatjes,
zegt u? Ze bakken zoete broodjes en smeren stroop aan de baard. Ze weten wat je
hart (en dat ander orgaan) begeert.

Maar vergeet niet dat
de bedrogene belazerd wilde worden; zonder jou is de trickster nergens.

De Beer danst voor de
honing.

Wat zocht je op? Weet
jij het niet, dan weet de vos het wel want hunkeren

doe je toch, mens. De catalogus laat zich makkelijk lezen: snel
genot (vetloze snack: beetje porno); imago (mode, wagen of vernissage); soelaas
voor pijn en andere ongemakken; het einde van je psychisch lijden door eenvoudig
slikken. Of wens je gewoon een vriend of twee en nog een lief, die bij je
blijft en luistert. En helemaal in goudzijden druk: roem, eer en macht.

Soms met enig zoekwerk
vind je de virtuele minnaar, verschaft de mens zich het einde van zijn leed en
horen we de toekomst lachen? Gehaaide politieke geesten zeggen postjes toe.

Ach, het werkt vooral
in op de portemonne-ego.

Gelukkig overkomt het
ons nooit… of toch – gelukkig keek toen niemand toe.

De mens is een
verlangend wezen. Is de honger gestild, begint de maag toch weer te knorren.

Er lijkt altijd wel
iets te zijn wat wij nog niet hebben. Komt het geluk van de ene ook niet de
ander toe… mij toe?

Wat kan de mens
gelukkig maken? Voor wie gelooft, lonkt de eeuwige lust… – ik bedoel
rust. Helaas is het knap lastig om het ticket naar het paradijs te verwerven.
Dat van hel of vagevuur bekomt men zo.

Och, God, het vlees is
zwak en misschien is de hemel ook maar een belofte.

En daar komt de
trickster.

Hij of zij danst om
de twijfel heen en belooft – al was het maar voor even – de hemel.

Hij of zij draagt vast
een titel; Reinaert kleedt zich deftig aan ook al zijn het enkel woorden in een
prachtige lay-out dat met een klik op het computerscherm verscheen.

Tenslotte, u weet dat
u bij de juiste persoon aanklopt, want die mijnheer/mevrouw heeft autoriteit!
Het is een buitenkans, het is goedkoop en kwaliteit! De mensen zullen zeggen, “dat
heb je goed gedaan.”

“Wat ben ik leep en
uitverkoren.”

Maar je wordt verraden
door jezelf: je ogen blinken, je klikvinger jeukt. Voel hoe Rein-Hart
liefkozend lijmt en zachtjes streelt. “Jij weet het, jij bent het”, fluistert
de vos je toe terwijl die langzaam sneller gaat. Je ego trilt. Hij merkt het
al, je nood is bijna geledigd!

In een heerlijke roes,
gevleid, verleid… opent plots de beurs…

floep en flops, het
geld eruit.

En dan is ’t even plots gedaan.

Dachten we Reinaert te
zijn, blijkt de rol van Bruun ons toch beschoren.

Philippe Grisar, 21
juni 2017

Voor WARP, expo
Tricksters (29 juni – 6 augustus): de tekst verschijnt ook op de nieuwe website
van WARP. http://warp-art.be/

Tentoonstelling met
werk van o.a. Stephan Balleux, Clare Benson, Joseph Beuys, Caroline Coolen,
Gert Cools, diverse antiquariaten, Brian Coutinho, Ronny Delrue, Paul De
Vylder, Tom Liekens, Jacques Lizène, Flup Marinus, Tuur Marinus, Lars von
Trier.

Weldra (24 juni) zal het wetsvoorstel van minister De Block over de
psychotherapie gestemd worden. Jammer genoeg werd het ruime overleg van haar
voorgangers met de hele sector beperkt tot één sterke lobby die de geestelijke
gezondheidszorg op medische leest wil schoeien. Meetbaarheid – alsof een mens
in cijfers te vatten is, zal de leidraad zijn. D.w.z. dat therapieën zullen enkel
mogen leiden tot snelle symptoomverlichting en, ergo, inschakeling in het
arbeidscircuit.

De Evidence Based Medicine zal de leidraad zijn. Dat klinkt
goed. Dus een “psychologisch middel” dat werkt voor de meesten, wordt het enige
toe te passen middel voor die specifieke diagnose. Omdat het gemeten werd en ‘werkt’,
is het wetenschappelijk. Bij deze word de mens gereduceerd tot zijn symptoom,
net zoals in de geneeskunde.

De redenering dat met EBM de psychotherapie wetenschappelijk
‘bewezen’ is, maakt van bijvoorbeeld ‘mindfulness’ een wetenschappelijk middel
aangewezen bij langdurige depressie. Mindfulness is voor velen heilzaam en
betekent voor velen heil (vnl. op korte termijn, de termijn van het meten) maar
daarom is het nog niet wetenschappelijk op zich.

Trouwens wat is wetenschappelijk in de menswetenschappen?

Als het dan toch EBM bewezen moet zijn, wel, langdurige
psychodynamische psychotherapieën blijken veel werkzamer als men de tijd van
het onderzoek verlengt tot minstens één jaar of (veel) langer. Dus de
effectiviteit van deze psychodynamische therapieën strekt verder dan enkel de
periode kort na (in het geval van het wetsvoorstel, een korte) reeks sessies.
Meer nog, de geduldig lijdende mens (d.i. in se de betekenis van ‘patiënt’) en
de psychotherapeut zijn vrij om de behandeling (en de therapeut) te kiezen. Dat
zal in het wetsvoorstel anders zijn.

Het onderstaande artikel verwijst naar wetenschappelijk
onderzoek dat klaar en duidelijk staaft dat langdurige psychodynamische
psychotherapieën veel werkzamer zijn (en dus goedkopen, excellentie) dan de
voorgestelde ‘psychologische middelen’.

psychoanalysis.org.uk/resources/evidence-base-of-psychoanalytic-psychotherapy

10 jaar https://www.facebook.com/kunsthuisyellowart

Tentoonstelling Facing You

Zaterdag omstreeks 13u30 schudde ik Ignace Cami​ (steeds bekender wordend kunstenaar en één van de drijvende krachten van het kunsthuis Yellow Art) de hand. Voor 1€ kreeg ik toegang tot een wondere tentoonstelling, een postkaart en voor de gelegenheid, een rondleiding.

Al van bij aanvang is het duidelijk dat de grens tussen de residenten van Geel en de kunstenaars (ook bezoekers) slechts de verblijfplaats is. Kunst capteert het onzegbare en weet bij deze het subject ten minste voor even te verankeren. Beneden hangen de schilderijen, tekeningen, drukwerken enz. door elkaar: soms naïef, soms on(t)roerende en vooral vaak sterk.

Op de eerste en tweede verdieping van het voormalige paviljoen, bergen de kamers de ontmoeting tussen telkens twee kunstenaars. Het moet voor beide partijen fijn geweest zijn. De foto’s in de mooie catalogus getuigen ervan. De verschillende artistieke dialogen zijn vereeuwigd in werken die sprekend zijn. Als kerst op de reeds heerlijke taart is op de zolder de ontmoeting tussen Fred Bervoets en Paul Blockx te zien. Twee kunstenaars troffen elkaar vaak in het café na de lessen van de eerste. Dit was hun laatste ontmoeting want Paul Blockx is onlangs overleden.

Ik was aangenaam verrast door de kwaliteit van de werken en het hele opzet: vandaar deze kleine recensie. Vaast Colson​, Ignace Cami, Lotte Campforts en de andere medewerkers van het Kunsthuis Yellow Art, zijn er in geslaagd om een mooie en sterke tentoonstelling op te zetten.

Wie van (outsider-)kunst houdt, moet er zeker eens passeren! Vaut le voyage!, om het met een groene gids te zeggen.

Met o.m Fred Bervoets – Vaast Colson – Gerard Herman – Bert Jacobs – Michèle Matyn – Lore Scheurman – Lieven Segers – Michael Van den Abeele – Bart Van Dijck – Ignace Cami

Kunsthuis Yellow Art, Pas 204, Geel 2440
vrijdag, zaterdag, zondag 21/11 – 20/12 ++ 10u00 – 18u00 ++ nog tot 20 december
Meer info: Bert Boeckx 014/57.92.45
yellowart@opzgeel.be
www.yellowart.be

Muziekliefhebbers kunnen recensies (hedendaags klassiek werk) van me vinden op: http://www.klassiek-centraal.be/?q=search/content/grisar